Photo by nerdontheinside
Note stonate affummano ‘e riflessi: dint’o specchio ‘mbruglione veco l’ummria de’ passi. ‘A ggente nun m’appartene, nunn’è cosa pe’ mme. Oppure song’je ca nun saccio capì’. ‘Ncoppë a ‘na seggia scassata sguarro ‘e penziere: ‘nzisto, lanèo, scavo e po’ affunno dint’o ffuto cchiù ffuto ca nce sta. E pure ccà veco ancora ‘a stessa ziteresella ‘e sfaccimma, nun ce sta ‘na mano, ‘na parola ca t’aiuta. L’arraggia se fa sanghë: strepita, sbatte, ma je continuo a nun sapè’ addò cazzo so’ fernuto. Nun se vede ‘na luce – forse una solamente –, ma l’uocchie stanne chiusë e nun acchiappano ‘e culure. E allora scavo ancora, nun conchiuro, magno ‘a terra sotto ‘e piedë; pecché almeno stu dolore m’arricrea e nun stongo sulo.
Note stonate scippano ‘e mmura. Veco prete e crisommole cuncentrate ‘e paura. Gliommere ‘e mosche sfruculeano ‘e rrecchie. Se sente puzza ‘e cenato, comme fieto d’e vvecchie. ‘O tiempo nun passa e je piglio cuscienza, me guardo attuorno e nun veco giustizia.
Abbandunato int’a ‘sta nicchia ‘e jurnate scunsulate – cu ll’uocchie verso ‘o nnire e cu ‘e scelle sempe ‘ntalliate –, m’astrignë dint’e spalle cu nu surriso assaje busciardo e ripenzo a chell’arraggia ca nun sarrà maje cchiù russagna. E chiagnë.